Er gebeurt iets opvallends in Nederland coronaland.
We leven in een tijd waarin het gemakkelijker is dan ooit om met elkaar contact te maken. Iedereen is via je telefoon niet meer dan tien cijfers bij je vandaan of via de app (of je pc) slechts een paar tikken (of muisklikken). Jongeren van nu zijn meer met hun telefoon aan het connecten dan de generatie boven hen ooit heeft gedaan. En toch hoor je juist hen in deze coronatijden klagen over eenzaamheid. Gewoon naar school en de universiteit kunnen gaan en je vrienden, klas- en studiegenoten ontmoeten is nu meer gewenst en populair dan ooit, eenvoudig omdat het de afgelopen weken en maanden niet kon. Onlineonderwijs kan het gemis aan echte ontmoeting blijkbaar niet goed maken. Online is niet het medicijn voor gebrek aan contact offline.

Ik herken dit. Ik voorzie wel dat onlinecontacten na Corona meer plek in ons leven zullen blijven innemen. We zijn immers in snel tempo met z’n allen internetvaardiger geworden. Maar ook leert deze tijd ons dat onlinebelevenissen, als het erop aankomt, niet opwegen tegen het echte leven. Virtueel is ons niet echt genoeg. Virtueel is maar surrogaat voor wat in het echte leven samen kan zijn.

Zo voelt Hart van Osdorp zich gesterkt in haar praktijk van familie zijn. Dat kan nu niet zoals we willen. Maar zodra het kan, willen we elkaar weer zien. En iedereen buiten Hart van Osdorp mag binnen komen. De familie van Jezus is niet gemaakt om virtueel of digitaal te gaan. Jezus heeft de kerk lokaal bedoeld. Dichtbij en samen voor iedereen!